Artık kısa cümleler kuruyorum demiştir kimisi, kimisi ise canı pahasına uzatmıştır cümlelerini, anlamını bulana dek...
Benim cümlelerim de tıpkı bu iki tezat gibi bazen çok uzundur,yorar : bazen de öyle kısadır ki tek kelime bile etmez, dilimin altından kayar
Uzun cümlelerimi anlamak yürek ister, cesaret de değil bu dediğim tam anlamıyla bir yürek,kalp yani yaşamak ister
Kısa cümlelerimi ise gören çok azdır, okuyan ise hiç yok !
En çok onlar merak edilir ama!
Kimse beklemez mesela uzun cümlelerimi merakla: sıkılırlar belki okurken kim bilir, belki melanklik gelir fazlaca belki de sabırları yoktur anlamaya yaşamakları yoktur belki de 'YAŞAMAK'
Ben yine de en kısa cümlelerimi hep içime saklarım, dilimin altına...
Onları yazsam da korkarım anlaşılacağından çünkü, yanlış anlaşılacağından korkarım
Ne demiş şair, 'Anlatacağım çok şey var ama emin değilim anlaşılmak istediğimden'
Yaşamamış olan anlayamaz çünkü, hani sözde değil de özde yaşamak bu bahsettiğim!
Hani sanata yöneltilen o acımasız soru vardır ya: sanat için mi? insan için mi? diye...
Ben kelimeleri kelimeler için yazarım işte, sanat için demek de gelmez içimden insan için demek de, çünkü kelimleri ancak kelimeler anlar, sanattan da insandan da daha çok anlar...
En büyük bencilliği ise onları kişiselleştirirken yaparım kelimelerim deyip kendime ithaf ettiğim zaman
Kendimi anlatırım cümlelerimle, kardeşimi, arkadaşımı: hatta bazen en iğrenç kişilikleri anlatırım
Utanırım bazen onlardan, onları o denli kişiliklere boğduğum için,
Nadasa bırakırım onları sonra, yazmam bir müddet, bakamama kağıda kaleme, kalemime utançtan
Sonra işte yine tüm insanlık nankörlüğüyle, acizliğin verdiği çaresizlikle sarılırım onlara,
Yegane sırdaşlara...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder