Önümde bir yığın kağıt, bir bardak dolusu da kalem...
En sevdiklerimdir aslında onlar, en samimi olduklarım
Şimsi onlara da küs gibiyim sanki
Şimdi bir hayali içimde öldürebilmek için yazmıyorum,
Yazsam da okumuyorum, okutmuyorum senaryolarımı
Önümdeler eskiden yazdıklarım; ne çok yazardım ben, ne çok düşünürdüm
Bir senaryoya bakıyorum; ne için yazmışım, nasıl yazmışım diye
Anlayamıyorum, neden neden bırakmak zorundayım?
Neden yapabildiğim en iyi şeyi yapamıyorum bu dünyada
Neden hep kursağımda takılmaya mahkum hayallerim
Neden suyun öbür tarafını hiç göremiyorum???
Neden şimdi, tam da ben mutlu olacakken, yazmayı bırakmak zorunda kalıyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder