Yalnızlık...

Gündüz ya da gece fark etmez bazen, hiçbir anlam ifade etmez bu döngü içinde yalnızlık varsa eğer...
Bazen anlayamıyorum neden yalnızlığa katlanamaz insan ? Neden hep birilerini ister yanında ?
Neden zor gelir yalnız yaşamak ?
Anlamlandıramadığım daha derin kavramlar da var elbet, ama yalnızlıkta boğulup gidiyorum bazen, bazı günler...
Kendimi çekip çıkartmak yine bana kalıyor ama bunu becerebilene kadar bir hayli hırpalanıyor ruhum !
Yaşlanmış hissediyorum kalbimi, yüreğim bir çınar ağacı; yaşlı bir çınar, hayatımın ilk değil de son baharında hissediyorum, fazlasıyla derin yaşanmışlıklar hissediyorum
Ve yalnızlığım derinleşiyor; kendi içinde bir anlam kazanıyor, aşk gibi, şefkat gibi ...
Bir başkasına ihtiyacım olmasın istiyorum, kendi kendime yetmeliyim artık !
Ama kalbime dinletemiyorum ! Bir elim telefona uzanıyor işte o an, kalbimde yalnızlığı sonlandırmak üzere hazırlıklarını tamamlıyor
Bir cümlelik destek, bir cümlelik yazı bile yalnızlığı itekliyor adeta içimden, sıyrılıyorum kendimden
Ve o anı kurtarıyorum,  yalnız değilim! i duymak istiyordum ya duyuyorum işte YALNIZ DEĞİLİM !
Sonra halime kızmak istiyorum, yalnızlığı sevebilmeli insan
Yalnızlığa alışabilmeli, kendi kendine yetebilmeli insan diyorum !
Çok acı yaradılışta yok ! Yalnızlık insana mahsus değil anlıyorum, hemde defalarca...