Sarı Kalem

Bazen ufacık bir kalem geçmişe götürür tüm benliğini...

Kim, nerde ne zaman vermiş en ince detaylarıyla hatırlarsın,

Boğazın düğümlenir, yutkunamazsın

Kelimeler takılır oraya da konuşamazsın

En güzeli yazmak deyip iki satır karalarsın

İşte o ufacık kalem seni geçmişte sürüklemeye yeter o zaman

Tam da şöyle;

İstediğin ama sevmediğin okulda,

İstenmeyen ama sevdiğin bir bölümde

Adını kendine yakın bulduğun

Bir de hocasını fazlasıyla merak ettiğin dersin ilk günündesin,

Son sınıf hatırına yakınlaşmış ilişkiler

Bitirmeye çeyrek kala acıtan duygular yaşanıyor içinde

Meşhur hoca geliyor sınıfa ve tüm cömertliğiyle birer kalem uzatıyor sonda kalanlara

Alıyorsun kalemi,

Ufak, sarı, Bayer logolu kalemi alıp ufak bir memnuniyet ifadesiyle gülümsüyorsun

Sonra o kalemi özenle yerleştiriyorsun çantana

O günden sonra da hep hatıra olarak kalsın diye asla kullanmıyor, kullandırtmıyorsun

Ta ki hayatının anlamsızlığını fark edeceğin bir yıla başlayana kadar

İşte o yıl aslında hayatının ne kadar anlamsız olduğunu fark edip hayatında değer verdiğin ne varsa önemsememeye başlıyorsun

Hoyratça yitiriyorsun bütün değerlerini

Hiç acımadan kirletiyorsun bütün masumiyetini

Ve hiç korkmadan siliyorsun canını sıkan herkesi

İşte tam da o yıl,

O ufak kalem

O sarı, Bayer logolu şirin hediye

Hatırındaki o ufak hatırasıyla birlikte tükenmeye başlıyor

Sonra bir gün

En bunaldığın o gün

Kalemin ne kadar kirlendiğini, çatlayıp miadını doldurmaya yeltendiğini fark ediyorsun

Ama ne fark etmek...

Hayatın da o ufak, sarı, Bayer logolu kalem gibi gözlerinin önünde duruyor o an;

Değerli birisi tarafından, iyi niyetle hediye edilmiş o şirin sarı kalem gibi;

Kullanmaya kıyamadığın anlar çoktan geride kalmış,

Üzeri fazlasıyla kirlenmiş, bedeni çatlamış

Bir de tükenmesine çok az kalmış...

KAHVE KEYFİ

Bir latte bardağı;
Karton olanlardan hemde,
Kapağı zor açılan; tarçın atmak istediğinde...
Tarçınsız da içilir de, tarçınla bir başka içilir
Kahve keyfini buruklaştırır ele taşımak,
Gideceğin yer uzaksa hele,
Hele bir de gün dönmüşse kızıla,
Kahve keyfi buruklaşır arkadaş, buruklaşır işte...

AŞK GİBİ

Aşka çok benzetme yapılmıştır bugüne kadar, birazdan benim yapacağım da bunlardan birisi olarak yazılacak tarihe, buyrun aşk;

Aşk, internetn sipariş ettiğiniz bir saate benzer;

Siparişi vermeden önce düşünürsünüz, boyutunu; üzerinizde, bileğinizde nasıl duracağını tahayyül etmeye çalışırsınız, bunun mümkünü olmadığını bile bile...
Aradan zaman geçer, gözünüz yollarda kalır, kargo gördükçe kapıda içiniz gider; sonunda gelir paketiniz.
Heyecanla açarsınız kutuyu, titreyerek belki, içinden çıkan saatin bileğinize ne kadar da yakışacağını hayal ederek, nafile olsa da !
Özenle iç içe geçirilmiş, adeta içindekine merak uyandırırcasına sarılmıştır paket..
Saat ortaya çıktığında ise ne hayaliniz kalmıştır, ne de onu bileğinize takma isteği!
Yine de takarsınız, olmaz ama; yakışmaz!! denemiş oldum deseniz de bu hiçbir işe yaramaz!!
Paketi, açtığınız gibi kapatırsınız. Telefona sarılıp şikayet etmeye gelmiştir sıra.
Telefonunuzu karşılayan sorumlu, sanki ürünle alakalı hiçbir sorumluluğu yokmuşcasına sizi suçlar, siparişinizi gönderdik, istediğiniz ürün size gelen ürünün aynısı!!!
Kulağınızda acı acı yankılanan bu ses, suratınıza da bir tokat gibi çarpar gerçekleri, doğru söylüyordur SORUMLU!!! istediğiniz ürün size gelen ürünün aynısıdır da siz onu gözünüzde büyütmüş, hayalinizde yaşatarak ululaştırmışsınızdır; işte bu yüzden o paketi açışınız sizin hayal kırıklığınız olmuştur.
Çaresizce alırsınız paketi, içiniz çöpe atmak istese de kapitalist ruhunuz para para diye size dürterek kargoya iadeye götürür.
İmzanızı atarsınız o soğuk kağıda ve teslim edersiniz saati, geri gönderilmek üzere henüz geldiği yere.
Saat gidecektir, ulaşacaktır geldiği yere, sizin açıp beğenmediğiniz o saat, günün birinde onu görüp beğenecek bir başka şahısa gönderilmek üzere; tozlu depo rafında tekrar yerini alacaktır.
Ve onunla mutlu olabilecek tek kişi, onun tüm özelliklerini daha sitede bakarken görmüş, onu öyle sevmiş ve hayalinde büyütmemiş şahıs olacaktır!!!

Mona Lisa

Her gün uyanır insan;

Kimi tatlı bir uykudan

Kimi en sancılı kabuslardan;

Kimi en derin rüyalardan,

Kimi en alçak hayallerinden;

Ve kimi ağlayarak uyanır,

Kimi ise gülümseyerek...

Aynı sabah mıdır hepsi?

Aynı güne mi uyanmıştır herkes?

Mutluluk, acı, endişe, korku,

Ya da heycan sadece, güzel bir heyecan

Aynı güne mi yerleştirmiştir hepsini Tanrı?

Birisi uyanmaya korkarken,

Diğerinin Güneşi'ni doğdurarak korkusunu mu engellemiştir?

Ya da sahiden doğrudur belki de;

Gözyaşı ile sulanan bir çift göz ile,

Mutlulukla ışıldayan bir çift gözün ayırt edilemediği

Şartların hiçbir zaman eşit olmadığı ayırt edilememiştir belki de;

Mona Lisa gibi olduğu hayatın,

Bir tarafı gülerken, diğer tarafın gülümseyemediği

Fark edilememiştir,

Belki de fark edilemeyecektir hiçbir zaman...

ZAVALLI

Yaşamayı bile hak etmeyen bir zavallı 

Elleri titrek, sırtı eğri,

Boyu gereksiz uzun, boynu gereksiz kalın;

Elleri titrek onun hemde hep, bilmez çok kimseler

Dudakları bile titrer onun, bilmez çok kimseler

Korkar çünkü o, yaşamaktan korkar

Yaşamayı bile hak etmeyen o zavallı, yaşamaktan korkar!

Öl desen ölmekten, gel desen gelmekten, ... desen .....

Yarım kalmış işleri, hep boş kalmış hayalleri;

Ha bir de hiç dolu olmayan cepleri vardır sadece hayatta!

Ne işe yarar ki varlığı, kim ister ki yaşamasını!

Aczi yetini anlatmaya yetmez kelimeler, 

Kül olur sonra ona atılan bütün cümleler

Hak yerini bulursa bir gün;

Kurtulacak o da, onlar da o gün!

Yaşamayı bile hak etmeyen bir zavallı,

Bir ben mi beklerim hak ettiğine kavuşmasını!

YAŞANAMIYOR

Önümde bir yığın kağıt, bir bardak dolusu da kalem...

En sevdiklerimdir aslında onlar, en samimi olduklarım

Şimsi onlara da küs gibiyim sanki

Şimdi bir hayali içimde öldürebilmek için yazmıyorum,

Yazsam da okumuyorum, okutmuyorum senaryolarımı

Önümdeler eskiden yazdıklarım; ne çok yazardım ben, ne çok düşünürdüm

Bir senaryoya bakıyorum; ne için yazmışım, nasıl yazmışım diye

Anlayamıyorum, neden neden bırakmak zorundayım?

Neden yapabildiğim en iyi şeyi yapamıyorum bu dünyada

Neden hep kursağımda takılmaya mahkum hayallerim

Neden suyun öbür tarafını hiç göremiyorum???

Neden şimdi, tam da ben mutlu olacakken, yazmayı bırakmak zorunda kalıyorum...

YAŞANAMAMIŞ

23 yaşında bir genç tanıdınız mı hiç?

Sordunuz mu ona ‘ Kaç kez gerçekleştirebildin hayallerini? ‘ diye

‘ Hiç ‘ diye cevap verememenin acısıyla kıvrandı mı karşınızda ‘Hiç ‘

Gözlerinden okuyabildiniz mi o derin acıyı?

Dudakları titredi mi ‘ ürkekçe ‘ ?

Gözleri doldu mu;

Bıraksan bir şelaleden farksız akacak gözyaşlarıyla temas kurabildiniz mi ?

Boğazı da düğümlendi değil mi;

Şah damarını da bilirsiniz ya,

Ne yutkunma işlevini gerçekleştirebildi o an, ne konuşma!

Yüzündeki çizgiler belirginleşti değil mi o an,

Yaşlandı o an, hadi söyleyin, bir yaşam kadar yaşlandı o an değil mi?

Gerçekleştiremediği tüm hayallerini hatırlattınız o an,

Yıllarca bastırmaya çalıştığı en güzel hayallerini;

Sevgisini, sevilmesini

Yazdıklarını, yazamadıklarını

Söylediklerini ve söyleyemediklerini hatırlattınız o an,

Hep içinde kalmış ve kalmaya mahkum olanları…

En acımasız vuruşu yaptınız üstelik; o cümlenin sonundaki soru işaretiyle

O küçük işaret, devasa bir boyut aldı ruhunda, kalbini delip geçti;

Artık hepsinin GEÇMİŞ olduğunu anlattı o’na, fark ettirdi zorla!

Artık herşey GEÇMİŞ’Tİ O’ndan…